سرنوشت پسماندهای شیمیایی در پایتخت به کجا ختم خواهد شد؟

یکشنبه 13 آگوست 2017 در 17:07


هنگامی که سخن از پسماند به میان می آید اولین تصویر ذهنی اغلب شهروندان پسماند های خانگی است که در بهترین حالت ممکن به دو صورت خشک و تر تصورشان می کنیم، اگر از موضوع عدم موفقیت در تفکیک پسماند های خشک و تر در مبدا بگذریم و آنها را به دست خاک و یا چرخه بازیافت بسپاریم؛ با پسماند های شیمیایی چه خواهیم کرد؟

پسماندهایی که به اعلام مسئولین سازمان مدیریت پسماند، شهرداری تهران هیچ تعهدی برای جمع آوری و دفع پسماندهای شیمیایی ندارد.

به گزارش تهران نامه، محمد محسنی عضو کمیسیون تخصصی سلامت و محیط زیست جمعیت جوانان مطالبه با بیان این مقدمه تصریح کرد: تعداد بسیاری از مراکز تحقیقاتی در زمینه های مختلف پزشکی، علوم مهندسی، علوم پایه زیستی و…در حال فعالیت و تحقیق بر روی پروژه های مختلفی در پایتخت هستند و اگر به این تعداد، دانشگاه ها و مراکز آموزشی دارای آزمایشگاه های آموزشی در رشته های مختلف را اضافه کنیم؛ این سوال بیشتر در ذهن تکرار میشود که این پسماند های شیمیایی که به خودیِ خود دارای انواع مواد جهش زا، سرطان زا و فلزات سنگین هستند؛ به کجا میروند؟ و پاسخ آن تنها یک جمله است؛ مجاری فاضلاب شهری.

این دانش آموخته کارشناسی ارشد رشته ایمونولوژی پزشکی دانشگاه شاهد افزود: این تنها مختص پسماندهای مایع است و جامدات همراه زباله های شهری به محل های دفع رفته و پس از مدتی به صورت شیرابه های شیمیایی وارد سفره های زیر زمینی شده و این اتفاقی است که از مرحله پیش بینی گذشته و قبل از آنکه شاهد فجایع سلامت شهروندی باشیم ؛ اقدامی بازدارنده ضروری است.

محمد محسنی خاطر نشان کرد: مساله دفع پسماندهای شیمیایی مساله ای است که در شهرهای کلان دنیا مانند واشنگتن از سند جامع الزامی برخوردار است و با سرچ ساده کلمات Waste disposal guide اسناد و راهبرد این طرح ها که با همکاری حکومت های محلی، شهرداری و بخش خصوصی انجام می گیرد را می توان مشاهده کرد.

وی با بیان ضرورت اجرای این مهم به عنوان منبعی برای ایجاد درآمد برای شهرداری ها گفت : این طرح ها علاوه بر بحث درآمد زایی برای شهرداری میتواند به گسترش شرکت های خدماتی-علمی و دانش بنیان منجر شود چرا که دفع این مواد نیاز به نظارت نیروهای تحصیل کرده و آشنا با ساختار مواد شیمیایی دارد.

محسنی در بحث دیگری با توجه به ساختارهای سازمانی کشور افزود :متاسفانه روش استفاده ابزاری از واژه ها باعث می شود تا حقایقی از این دست که مستقیما با سلامت شهروندان در رابطه است سرپوشیده بماند، هنگامی که واژه مراکز تحقیقاتی پزشکی به میان می آید فورا شنیده می شود که این امر در حیطه اختیارات وزارت بهداشت و آموزش پزشکی است و شهرداری ها مسئول نیستند ؛ ولکن بحث کلان و جامع محیط زیست شهری و سلامت شهروندان در میان است، خدمات بسیاری از شهرداری لیست میشود که هیچکدام به اساس و ریشه های سلامت شهروندی راه ندارند. حتی اینگونه است که محدودیت اختیار وجود دارد، ایجاد یک تفاهم نامه همکاری بین ارگان ها و سازمان های کشور به منظور حفظ سلامت شهروندان و جلوگیری از تحمیل هزینه های احتمالی درمان امکان پذیر خواهد بود.

آیا نمی شد از شهرداری به عنوان سازمانی که مستقیما با شهروندان در ارتباط است توقع داشت که پیش قدم شود و برای ایجاد آموزش در مراکز فرهنگی خود از جمله سراهای محله، آموزش صحیح دفع پسماند های شیمیایی را در دستور کار خود قرار دهد و آغازگری شود که بتوان این موضوع را تا مراکز آموزشی و تحقیقاتی پیش برد؟ که البته مدیریت شهری پایتخت از عهده تفیک پسماند های خانگی نیز بر نیامده است .